L’ADDIMURU


Mi ricuardu quann’era picciliddru
E firriava ntunnu com’un cardiddru
C’a un certu puntu ma mà s’annujava
E n’cerca d’addimuru mi mannava.

“Vidi siddru n’havi la zà Cuncetta
fattinni dari quantu ti n’aspetta,
fa socchi ti dici, mi raccumannu!
sannò ti teni ddrà fin’a n’antr’annu!”

E i tranquillu cci iva cuntentu
Sicuru ca mi dava oru e argentu.
Neca sapiva i c’addimurari
Viniv’a diri sulu aspittari!

“Assettati ccà - mi diciva allura-
ca spìu siddru n’havi la Gentura”.
E mi passavanu botti d’urati
immaginannumi cosi disìati.

Ddrì ritratti appizzati a lu muru
Pacìanzia assà n’havianu di sicuru
Ca mancu tecchia s’arriminavanu:
forsi l’addimuru aspittavanu.

Ddri facci chini belli e ripittati
Cu mia parìa ca eran’assittati.
I pua cu iddri mi mintìa a parlari
E tanti storii mi facìa cuntari.

Eranu cunti di guerra e di spirdi
Di quannu l’anni so eranu virdi
Ed intra nun mulìanu arristari
Si cu l’amici avìanu a jucari.

Quannu pua a Cuncetta ci pariva
“addimuru nun haju” - mi diciva.
Ma quarchi cosa dunci mi la dava
E drittu nni ma matri mi mannava.

Mentri sì carusu po aspittari,
ca quarchi carameli po arrivari.
Ma quannu crisci pua la cosa cancia,
la cosa dunci l’antru si li mancia.

Nicolò Falci


Ritorna alla Home Page